Vanwege het uitgeharde vulkanische materiaal dat Herculaneum bedekt, denken experts dat er nog geen 1 hectare van de stad is opgegraven, in tegenstelling tot de 55 hectare in Pompeii.

Er woonden ongeveer 4.000-5.000 mensen in Herculaneum ten tijde van de uitbarsting van de Vesuvius. De meeste bewoners waren welgesteld en hadden mogelijk een adellijke afkomst. Dit is te zien aan de uitbundige huizen met twee en drie verdiepingen, een zeldzaamheid in het oude Rome.

De beerputten van de stad waren uitstekend bewaard gebleven door het harde vulkanische materiaal dat via buizen in de riolen terechtkwam. Ontlastingmonsters werden uit deze beerputten gehaald en hielpen de wetenschappers bij het vaststellen van de eetpatronen van de bevolking - waarbij zeevruchten, vlees en zuivelproducten de lijst aanvoerden.

De ontdekking van Herculaneum was een compleet ongeluk. Een plaatselijke boer stuitte tijdens het graven van een put in het nabijgelegen Ercolano op bronzen en zeldzame voorwerpen. Toen het nieuws van de vondst Prins d'Elbeuf bereikte, een Oostenrijkse legeraanvoerder die in de buurt gelegerd was, gaf hij opdracht tot verdere verkenning. Maar Karl Weber werd beschouwd als een van de eerste archeologen die Herculaneum halverwege de 17e eeuw met een meer wetenschappelijke benadering onderzocht. Zijn benadering werd in de 20e eeuw verder verfijnd door Amedeo Maiuri.

Een pyroklastische golf, een oververhitte gas- en aswolk, trok door de stad. De intense hitte verkoolde direct organische materialen zoals hout, voedsel en zelfs sommige textielsoorten, waardoor ze in wezen werden gebakken. Dit proces heeft hun vorm en details op een opmerkelijke manier behouden.